Annelies geniet iedere dag van haar sedumdak

Ze kende het uit Schalkwijk, een hele wijk met groene daken. Dat wilde Annelies Vos ook wel, maar dan op haar schuur annex tuinhuis in Overveen. Ze moest bijna een jaar wachten op de tweede lichting sedumplantjes (“Dat kwam natuurlijk weer door corona, zeiden ze”), maar nu verstoppen de eksters er hun lekkere hapjes in. “Hartstikke leuk, al dat leven op je dak.”

Annelies noemt zichzelf een ‘gerecyclede hippie’: “Ik ben van de Provo-generatie; bij mij gaat het al decennia over delen en duurzaam en alles wat daarmee te maken heeft. Als het even kan, doe ik alles milieuvriendelijk. Maar wat ik doe stelt niks voor in vergelijking met van die echte die hards, hoor.” Zo zit er een gerecyclede motor in haar semi-professionele espressomachine, en maakt ze meststoffen voor haar moestuin in een Bokashi fermenteeremmer, maar is haar vloer nog niet geïsoleerd. Om maar wat te noemen.

“Er is hier pas een energiecoach over de vloer geweest, van het Duurzaam Bouwloket van de gemeente”, vertelt Annelies. Ze had het adviesgesprek aangevraagd tijdens de recente gemeente-actie. “Ik vond het heel leuk om eens te horen wat er allemaal nog mogelijk is met een huis als dit, met bouwjaar 1939. Ik wist al wel het een en ander, maar nu heb ik alle mogelijkheden op een rij, met een indicatie van de kosten.”

Natuurlijke vloerisolatie

De eerste focus van het gesprek was vooral vloerisolatie: Annelies heeft een tussenhuis met een voor- en achterpui die vooral uit glas bestaan. Het dak is al eerder gedeeltelijk geïsoleerd, tijdens een verbouwing. Voor de vloerisolatie is Annelies nadrukkelijk op zoek naar natuurlijk materiaal: schelpen of aardewerken kogels.

“De energiecoach zei dat de isolatiewaarde daarvan niet zo geweldig zou zijn. Maar ik wil geen chemisch spul in mijn kruipruimte. Mijn buurvrouw had een aannemer in de arm genomen voor isolatie met schelpen, maar toen hebben ze alsnog alles volgespoten met polyethyleen. Belachelijk toch? Daar had ze helemaal niet om gevraagd. Ze heeft het die aannemer ook weer laten weghalen.”

Ingepakt glas-in-lood

De achterpui heeft Annelies in 2017 laten vervangen, toen nog samen met haar man, die drie jaar geleden plotseling overleed. “Er zaten stalen tuindeuren in uit de jaren ’80. Weliswaar met dubbel glas, maar dat leek nergens meer op. Die deuren waren sowieso vreselijk lelijk.” De houten deuren die er voor in de plaats zijn gekomen, zijn voorzien van isolatieglas. En zó strak geschilderd, dat het van een afstand bijna kunststof lijkt. “Het glas-in-lood hebben we in Polen laten maken, ingepakt in dubbel glas. Kijk, het zit ook boven het voorraam.”

Over veel andere mogelijke ingrepen denkt Annelies nog na. “Maar weet je, ik ben de zeventig gepasseerd, ik weet niet of ik daar allemaal nog aan ga beginnen.” Op tafel liggen folders van de Landelijke Vereniging voor Gemeenschappelijk Wonen voor Ouderen (LVGO). “Daar wil ik graag een groep voor opzetten, liefst hier verderop in het ouderencomplex.” Sinds kort wonen haar dochter, schoonzoon en kleinkind boven bij haar in. “Als ik wat anders heb, kunnen zij de boel hier overnemen. Ik ben wel heel benieuwd hoe het er hier over vijftig jaar uitziet.”

Scheve schuur

Maar nog even terug naar het sedumdak: dat is perfect, vindt ze. “Mijn schuur was aan vervanging toe. Toen ben ik begonnen met twee deuren die ik uit een container had getrokken.” Lachend: “Daardoor werd het relatief duur, want de timmermannen moesten de rest van de schuur om die scheve deuren heen bouwen. Zij hebben zelf uitgerekend wat er aan draagvermogen nodig was om sedum op het dak kwijt te kunnen. Je kunt online ook alles opzoeken over dat spul, op een speciale website.”

Aanvankelijk waren er te weinig plantjes op voorraad om het hele dak te bekleden, maar sinds dit najaar is de hele oppervlakte bedekt. Een eksterpaar hipt er rond en pikt eerder verstopte broodkorsten en andere lekkernijen tussen de plantjes uit. Annelies: “Er zit echt van alles aan vogels op dat dak. Geweldig om naar te kijken. Nu zit ik helemáál midden in het groen.”